W podróży za głosem

Grudzień 2019

Ten wpis będzie trochę nietypowy. Tym razem nie opiszę żadnego konkretnego spectaklu.

Na początku grudnia miałam okazję pojechać do Wrocławia. W celach koncertowych. Odwiedziłam to miasto ze wgledu na odbywający się tam koncert studia Accantus ("Accantus 2.0"). Fanką jestem od 2014 roku, to też nie było to moje pierwsze spotkanie z nimi. Na jednej trasie odwiedziłam 2 miejsca i mój rodzinny Szczecin. Zdecydowałam się pojechać nie tylko że względu na to, że nigdy w nim nie byłam. We Wrocławiu mieszka i pracuje moja bliska kuzynka (nazywana siostrą). Miałam okazję ją odwiedzić.

Ze względu na nietypowy rodzaj wpisu nie będę się rozpisywać na temat pobytu. Koncert sam w sobie okazał się cudowny, magiczny, energiczny i stojący - co było dla mnie nowością. Taka forma eventu była ciekawym doświadczeniem i szczerze polecam ją każdemu fanowi Studia Accantus. Przy ich muzyce i energii ciężko usiedzieć w miejscu. Dodatkowo czułam się swobodniej w tłumie pod sceną. Pierwsze rzędy równo z wokalistami śpiewały wszystkie teksty.

Wrocław sam w sobie jest pięknym miastem. Odwiedzony w okresie świątecznym wydawał się jeszcze bardziej urokliwy. Jarmark bożonarodzeniowy i grzane wino. Czuć było magię świąt.

Skoro o świętach już mowa...

Dzień przed wigilią wybrałam się do Poznania na koncert bożonarodzeniowy Sylwi Banasik. Jest ona wokalistką studia wymienionego wcześniej oraz aktorką, która wciela się w postać Kim z Miss Saigon. Wycieczka do Poznania nie była moją pierwszą. Dość często odwiedzałam to miasto ze względów eventowych, prywatnych i logistycznych.

Występ odbywał się w Teatrze Muzycznym, którego nie miałam okazji jeszcze odwiedzić. Piękna budowla, która zawsze mnie do siebie ciągnęła, okazała się dość skromna z punktu dostęp statystycznego widza. Zauroczona jego klimatem chętnie wybiorę się na przedstawienia wystawiane w nim w niedalekiej przyszłości.

Koncert był nastrojowy, miejscami zabawny, innym razem melancholijny. Na koniec, jako prezent gwiazdkowy miałam możliwość porozmawiać z samą artystką i zakupić od niej płytę z niektórymi utworami z koncertu.

Warszawa 9.11.2019

Tym razem wybrałam się do stolicy. To była krótka wycieczka. Dlaczego? Zaraz się przekonacie.

Wyjechałam ze Szczecina o 4 rano, na miejscu byłam o 10. Spektakl przewidziany na godz. 17. Co zrobić z takim nadmiarem czasu, bez towarzystwa, nie znając nikogo, ani niczego w mieście? Takie pytanie sobie zadałam jadąc pociągiem i znalazłam! Zaraz za słynnym Pałacem Kultury - Muzeum Ewolucji Instytutu Paleobiologii.

Od wejścia zaskakuje zarówno skromnością, jak i ilością eksponatów. Znalazłam tam szkielety, szczątki i jaja dinozaurów oraz prymitywnych ssaków. W jednej sali wita nas ogromny Tarbosaurus bataar, w drugiej Opisthocoelicaudia skarzynskii. Wprowadzają one do niezwykłego klimatu historii. Wystawa "Kto mi dał nogi? Podbój lądów przez kręgowce" przybliża życie i ewolucje istot morskich. Dodatkowo okazy płazów i owadów wprawiają o dreszcze (pomyśleć, że to kiedyś żyło i latało!). Wisienką na torcie okazała się artystyczna rekonstrukcja słynnego australopiteka "Lucy", która stoi w sali poświęconej ewolucji ssaków.

Celem wycieczki jednak był Teatr Muzyczny Roma. Ściągnięta tym razem zostałam przez obsadę. Nie słyszałam wcześniej o tym przedstawieniu, nie znałam wcześniej tej historii i w ogóle nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Jednak, gdy poznałam listę aktorów, musiałam go zobaczyć.

Akurat trfiłam na Natalkę Piotrowską - Paciorek, która wcieliła się w tytułową bohaterkę Aidę oraz na Pawła Mielewczyka - Radamesa. Natalię podziwiałam już wcześniej, jednak potęga jej głosu jak zawsze wbiła mnie w fotel.  Pawła nie kojarzyłam, jednka cieszę się, że miałam okazję go poznać w tej roli. Nadal obija mi się w głowie głos Radamesa. Znaną aktorką była mi również Zosia Nowakowska, która grała postać Amneris. Swoim głosem wprowadziła nas w historię i rozładowywała napęicie w ciężkich sytuacjach. Podczas spektaklu dostrzegłam znajomą twarz i głos Mileny Kanabus jako Nehebki. Zdaje się postaci drugoplanowej, nic nie znaczącej i nie wprowadającej do fabuły. Czy na pewno?

Atmosfera pustynna, egipska. Scenografia i stroje doskonale dopasowane do czasu i miejsca. Gra aktorska na wysokim poziomie - chodzi mi tu o aktorów, którzy dają z siebie wszystko i to widać. Muzyka i choreografia doskonale dopasowana choć niełatwa. Na każdym kroku aktorzy muszą dowieść potęgi swojego głosu. Piękna historia o nienawiści, miłości i strachu, a jednocześnie o wolności. Zaskoczyli mnie twórcy. Tak jak pisałam nie znałam wcześniej tej inscenizacji. Zazwyczaj w musicalach wertuje się ten sam schemat miłosny. Dwoje zakochanych w sobie od pierwszego wejrzenia, oni naprzeciw światu. Tu jest inaczej. Tu miłość powoli rozkwita, wychodzi z nienawiści i jest okryta strachem. Niesamowite są losy tej pary. Każde z nich stara się postąpić słusznie nie dla siebie, ale dla innych. W ich przypadku dopuszczenie do wzajemnego uczucia byłoby samolubne.

Jestem zachwycona całokształtem. Z bólem musiałam wracać do domu. Nie zostałam dłużej w stolicy. Pociąg powrotny miałam o 22. W Szczecinie byłam przed 7 rano. Tak oto spędziłam 12 godzin w Warszawie (tak, da się!). Na pewno tam wrócę, następnym razem na trochę dłużej.

Łódź 12.10.2019

 Od tego praktycznie wsystko się zaczęło. Praktycznie, bo to był pierwszy samodzielny wyjazd do obcego miasta. Wcześniej miałam okazje odwiedzić Gdynie i spektakl Notre Dame de Paris w towarzystwie i wsparciu logistycznym rodziców. Tym razem sama. Ja i Łódź, która straszyła mnie swoją opinią "niebezpiecznej".

Miasto okazało się piękne. Za poleceniem koleżanki poznanej w autokarze udałam się najpierw zobaczyć przystanek tramwajowy o nazwie Stacja Jednorożców znajdujący się przy ul. Piotrkowskiej. Jest piękna, zadaszona kolorową mozaiką, a nieopodal stoi pomnik jednorożca. Jak tu nie zakochać się w tym mieście na samym wstępie?

Przyjechałam do Łodzi skuszona spektaklem Miss Saigon wystawianym przez tamtejszy Teatr Muzyczny. Dodatkowym bonsem do wyprawy była oczywiście obsada. W gównej roli Janek Traczyk jako Chris i Sylwia Banasik jako Kim.Niezwykłym zbiegiem okoliczności okazał się występ cenionego aktora dubbingowego Tomasza Steciuka, który wcielił się w postać Szefa, a o którym dowiedziałam się dopiero przy okazji ukłonów. Głosy Janka i Sylwii znam od dawna i dość dobrze. Jednak to co oni potrafią wyczarować razem na scenie to istna magia. Nie tylko wokalnie, ale i aktorsko. Podziwiam i kocham całym serduszkiem.

Niesamowite emocje, miłość, nienawiść, tęsknota i żal takich wrażeń szczerze się nie spodziewałam, choć musical ten znałam w angielskiej wersji już wcześniej. Jednak oglądać coś na żywo, to oglądać na nowo. Takie hasło stanie się moim nowym mottem życiowym. Scenografia, stroje i zaskakujące efekty specjalne. Wszystko to co działo się na scenie skutecznie przeniosło mnie do czasu wojny w Wietnamie. Byłam biernym obserwatorem ludzkich tragedii i porażek. Opisywana historia, jako opowieść o tragicznej miłości,  wydaje się poruszać również ważniejsze aspekty, jak na przykład historie dzieci Bui Doi. Największym jednak zaskoczeniem wieczoru okazał się  helikopter, który pojawił się zjeżdżając z góry na scene. Huk jaki mu toważyszył dorównywał prawdziwemu.

Po przedstawieniu ku mojemu zaskoczeniu miałam okazję porozmawiać z niektórymi wokalistami. Doskonałe zwięczenie, doskonałego wieczoru.

Podróż do Łodzi była długa, ale warta swojej ceny. Z braku dogodnych połączeń zmuszona byłam wybrać ofertę FlixBusa z przesiadka we Wrocławiu. Nocowałam w hostelu "Łódzki Pałacyk" przy ul. Żeromskiego 52. To był mój pierwszy raz w pokoju wieloosobowym. Koedukacyjnym. Poznałam dzięki tej wyprawie naprawdę fajnych ludzi. Niestety nie wymienie z imienia (nie pamiętam!). Aczkolwiek byli niesamowici, z różnych miast, bardzo życzliwi. Dzięki nim oraz przez sam musical podróż (mimo wszystko prawie jednodniowa) była bardzo udana.